♥Nippon♥

Szukałam...szukałam..i szukałam...ale nie znalazłam...

Nie mogę uwierzyć, że nie opublikowałam mojego referatu na temat "Tradycji i kultury Japonii"

Coś ze mną nie tak ^^ 

No okey......Tak, więc dzisiaj go opublikuję ^^

Mam nadzieje, że miło będzie się go czytać no i może sie czegoś nowego dowiecie :D 

"Tradycja i kultura Japonii"

Na temat kultury i tradycji Japonii mogłabym długo dyskutować. Postanowiłam jednak moją wiedzę troszkę skrócić. Nie bez powodu mówimy o Japonii(日本 Nippon, Nihon), że jest „krajem wschodzącego słońca” lub „krajem kwitnącej wiśni”. Pierwsza nazwa nawiązuje do flagi Japonii Nisshōki czyli w tłumaczeniu „flaga słońca”. Przedstawia ona czerwony krąg na białym tle, co symbolizuje wschodzące słońce. Druga nazwa na temat Japonii wiążę się z drzewa. Kwitnąca wiśnia(sakura) jest w kraju nie oficjalnym symbolem narodowym i zajmuje znaczącą pozycje w japońskiej kulturze. W Japonii jest dużo różnych odmian drzew wiśniowych, z których większość kwitnie wiosną tylko przez kilka dni. W tych dniach Japończycy odchodzą święto Hanami (podziwianie kwitnących wiśni), całymi rodzinami siadają pod drzewami i urządzają przyjęcia i pikniki.
Ze względu na to, że wyspy japońskie rozciągają się z północy na południe, wiśnie kwitną w całym kraju od stycznia do maja. Na najbardziej wysuniętej na południe wyspie, Okinawie zaczynają kwitnąć na początku stycznia. Następnie na początku kwietnia kwitną w rejonach miast Osaka, Tokio, Kioto. I w końcu w maju, na najbardziej wysuniętej na północ wyspie Hokkaido. Dużą wagę przywiązują również do Ume –czyli japońskiej śliwki (czasami nazywana japońską morelą) od wielu wieków odgrywa istotna rolę w japońskiej kulturze.
Wiąże się ona z początkiem wiosny, ponieważ kwitnie bardzo wcześnie i wyznacza jej początek. W rejonie Tokio japońskie śliwki kwitną już w lutym i marcu. To wydarzenie Japończycy świętują w parkach oraz świątyniach. Święto nosi nazwę Ume Matsuri (festiwal śliwki). W przeciwieństwie do kwitnących wiśni, śliwki mają bardzo mocny zapach.
Owoc śliwki japońskiej jest bardziej kwaśny niż śliwki, czy moreli z naszego regionu i jest zazwyczaj przetwarzany na wiele sposobów. Najbardziej popularna jest śliwka Umeboshi o smaku kwaśno słonym, zazwyczaj podawana z ryżem. Większość ludzi dość pochopnie ocenia ludzi i myśli stereotypami, które narzuciło im społeczeństwo. Spytałam niedawno pewnego chłopaka, co myśli na o Japonii. Powiedział, że podobają mu się wojownicy i panie lekkich obyczajów. Z pierwszym faktem się zgadzam, ponieważ jest wiele sztuk walki. Japończycy słyną z Sumo, która jest japońską formą zapaśnictwa, gdzie przegrywa zapaśnik wypchnięty z ringu lub zmuszony do dotknięcia ziemi jakąkolwiek częścią ciała oprócz stóp. Chociaż zasady wydają się proste, istnieje około 70 technik walki sumo, wiele rytuałów i wiele detali technicznych pochodzących z shinto.
Powoduje to, że pokazy walk sumo są jednymi z największych i najliczniej oglądanych pokazów w kraju. Również mogą się pochwalić Dżudo. Jest to dawny japoński system walki wręcz, sztuka samoobrony za pomocą wielu różnorodnych chwytów obezwładniających. Daje możliwość zwyciężenia przeciwnika znacznie silniejszego. Walka sportowa odbywa się na macie 10x10m, zawodnicy walczą w specjalnych ubiorach (tzw. dżudogi) składających się ze spodni, kaftana i pasa, barwą odpowiadającego stopniowi. Czas walki wynosi 3-20min lub do uzyskania punktu. Dżudo jest uprawiane przez wszystkich ludzi w różnym wieku. Bardzo ważną rolę odgrywają samurajowie, czyli wojownicy. Ich symbolem pozycji były dwa miecze: długi katana i krótki wakizashi a razem tworzą komplet zwany daishō. Ich noszenie było prawem i obowiązkiem japońskich wojowników. Daishō nie było tylko bronią, mówiono o nich, że stanowią duszę samuraja. Właśnie dlatego byli oni silnie związanie ze swoimi mieczami. Piękno Japonii jest bezcenne tak samo, jak i gejsze, które są profesjonalnymi osobami do towarzystwa. Dziewczęta, które chcą zostać gejszami muszą nauczyć się sztywnych zasad kunsztu bycia gejszą pod okiem mistrza okāsany, czyli matki świata gejsz. Uczą się gry na instrumentach takich jak shamisen, śpiewu, tańca, podawania napojów i jedzenia a także sztuki dowcipnej i miłej konwersacji. Gejsze ubrane są w kimono oraz na twarzy mają biały makijaż. Przygotowywanie do takiej roli trwa wiele miesięcy, jak i lat. W okresie hegemoni Nobunagi i Hideyoshiego niewiele wzniósł nowy element do kultury, ale przede wszystkim rozwinął to, co zaledwie się zaczynało w poprzednim okresie. Na szczególną uwagę zasługują dwie dziedziny i najbardziej dla Japonii typowe: teatr Nō. Stroje używane tam nie były teatralnymi imitacjami, ale składały się z najprawdziwszych ręcznie tkanych brokatów i jedwabi. Tradycyjnie japońskie stroje to Kimono, wykonanie z jedwabiu. Obecnie noszone są jedynie na uroczystościach takich jak pogrzeby śluby albo ceremonia herbaty.
Są różne style i kolory kimon w zależności od okazji, wieku i stanu cywilnego osoby, która je nosi. Wkładanie kimona wymaga pewnej praktyki. Szczególnie wiązanie pasa Obi jest niezwykle trudne i wymaga pomocy drugiej osoby. Yukata z kolei jest mniej formalnym, swobodnym ubraniem i są wygodne w gorące letnie dni lub po gorącej kąpieli. Yukata w przeciwieństwie do kimon są dość tanie i są zrobiona z bawełny. Drugą ważną dziedziną dla Japończyków jest ceremonia herbaty (Sado). Polega na rytualnym przygotowywaniu i piciu herbaty. Ceremonia ta zawiera silne wpływy buddyzmu Zen.
W dzisiejszych czasach ceremonia herbaty jest dość popularnym hobby, wielu Japończyków zainteresowanych własną kulturą korzysta z lekcji ceremonii herbaty u specjalnych nauczycieli.
Ceremonia herbaty odbywa się w tradycyjnych japońskich pomieszczeniach w centrach kultury japońskiej albo w prywatnych domach. Prawie każdy ruch ręki jest tutaj istotny. Zazwyczaj herbata jest przygotowywana przez gospodarza a następnie podawana gościom. Jest to zielona herbata o gorzkim smaku ze sproszkowanych liści herbaty matcha. W Japonii nie tylko wyznaje się buddyzm, z którym kraj zetknął się na początku VI wieku. W dzisiejszych czasach coraz większa liczba Japończyków uznaje światopogląd materialistyczny, w tym najmniej ponad 90% z nich praktykuje zarówno Shintō i Buddyzm. Shintoizm jest rdzenna japońską religią politeistyczną z nazwę religii tłumaczy się, jako drogę bóstw. Pismo Japońskie wywodzi się z Chin, które jest jednym z najbardziej skomplikowanym rodzajem pism. Chińskie znaki Kanji(znaki cesarstwa Han)oparte są na piśmie obrazkowym. Wyróżniamy jeszcze dwa style pism japońskich. Katakane, którą używają do zapisywania wyrazów obcych oraz Hiraganę, wykorzystywaną do wyrazów pochodzenia japońskiego.
Japończycy są postrzegani często, jako dziwacy. Ich stroje, zainteresowania i wiele różnych rzeczy nie mają nic wspólnego z prostotą innych krajów. Na myśl przychodzi mi jeden cytat, którym chce zakończyć moją rozprawkę. „,Kiedy Japończyk chce pokazać, że coś lub ktoś bardzo mu się podoba, przykłada palec do nosa i po chwili szybko go odsuwa, pokazując, że z nosa leci mi krew. Chodzi o taką wielką ekscytacje, że nie można pohamować swoich emocji”